karty rozszerzeń.

Producenci komputerów zdają sobie sprawę, że każdy użytkownik używa PC-ta do własnych, często bardzo indywidualnych celów. Stąd także jego podstawowe wyposażenie - karta graficzna czy system operacyjny - często może być bardzo różne. Do podstawowych zastosowań wystarczy prosta karta graficzna, ale już do obróbki filmów wideo będzie potrzebny szybki akcelerator. Aby więc było możliwe dokładniejsze dostosowanie wyposażenia komputerów do indywidualnych potrzeb użytkkownika niektóre komponenty systemu nie są na stałe umieszczane na płycie głównej, lecz wkładane do tak zwanych gniazd rozszerzeń. Dzięki temu każdy komputer możemy niemal dowolnie skonfigurować, zaopatrując go w różnorodne komponenty. Gniazda są bezpośrednio połączone z obwodami płyty głównej i gwarantują optymalną szybkość komunikacji z resztą elementów, takich jak procesor czy moduły pamięci.
Najczęściej mamy do czynienia z kartami graficznymi, dźwiękowymi, wideo, modemu, sieciowymi oraz złączami skanera.


Instalowanie kart rozszerzeń.
Do umieszczenia karty w gnieździe rozszerzeń potrzebny jest jedynie śrubokręt. Najpierw odcinamy dopływ prądu do kompoutera, a następnie zdejmujemy z niego część obudowy. Po wybraniu odpowiedniego gniazda umieszczamy w nim kartę i dokręcamy śrubkę mocującą kartę do obudowy. Pamiętajmy, by ujmować kartę jedynie za jej boczne krawędzie. Wcześniej dobrze jest dotknąć ręką uziemionego elementu metalowego (najlepiej kaloryfera), aby uniknąć elektrostatycznego naładowania karty. Przed uruchomieniem komputera koniecznie należy założyć obudowę. Na koniec instalujemy w komputerze odpowiednie oprogramowanie sterujące działaniem karty i umożliwiające jej współpracę z innymi elementami systemu.

Kartę rozszerzeń możemy samodzielnie zainstalować w komputerze. Wystarczy, że odpowiednio umieścimy ją w wybranym gnieździe.


8, 16 i 32 bity.
Komputery przetwarzają dane w postaci liczb w formacie binarnym (bity). Pierwsze PC-ty operowały liczbami złożonymi z 8 bitów (np. 10101011). Oznacza to, że wszystkie dane były rozdzielane na 8-bitowe bloki. Nowoczesne komputery operują danymi w formie bloków 16-bitowych
(1101010001001010) lub nawet 32-bitowych (11010100010010101101010001001010).
Każdy bit oznacza tu oddzielną ścieżkę. Całość możemy sobie wyobrazić jako autostradę. Drogą dwupasmową mogą jednak jechać obok siebie tylko dwa samochody. Większa liczba pasm na autostradzie oznacza większą przepustowość. Im bardziej jest złożona liczba binarna, tym więcej danych może być przesyłanych jednocześnie. Kanał z takimi pasmami, którymi biegną przesyłane dane, nazywany jest magistralą. Dodać trzeba, że karty rozszerzeń są przyłączane bezpośrednio do magistrali.


Oczekiwanie na wolną drogę.
Przez wiele lat magistrala komputera stanowiła wąskie gardło całego systemu. Pierwsze komputery posiadały magistralę 8-bitową, co oznaczało, że w ciągu jednego cyklu pracy procesor był w stanie przesłać tylko osiem bitów.
Na szczęście oczekiwanie na dostęp do magistrali przeszło do historii w momencie pojawienia się standardu PCI (PCI = Peripheral Component Interconnect) i wprowadzenia magistrali 32-bitowej. Dzięki temu dane i instrukcje mogą być przesyłane znacznie szybciej. Jednocześnie jednak zachowuje się możliwość korzystania ze starszego typu kart rozszerzeń, pozostawiając na płycie głównej również 16-bitową magistralę ISA.