strona główna.

Strona główna (homepage) to rodzaj strony tytułowej określonego tematu. Obok tekstu i grafiki znajdują się na niej często przyciski, których kliknięcie powoduje bezpośrednie udostępnienie wybranych informacji lub plików.
Coraz więcej firm, ale i osób prywatnych zakłada własne strony w Internecie. Każdy jednak, kto sam chciałby zaprojektować własną stronę WWW, będzie się musiał zapoznać z językiem programowania HTML (HyperText Markup Language). Ponadto trzeba się też będzie przygotować na dodatkowe wydatki, ponieważ dostawcy usług najczęściej żądają oddzielnych opłat za możliwość założenia własnej strony WWW.

Przeglądanie WWW.

Jeśli chcemy skorzystać z możliwości WWW i przemieszczać się po poszczególnych stronach bądź wyszukiwać informacje w Internecie, konieczne jest posiadanie specjalnego programu, tak zwanej przeglądarki WWW (ang. Web browser). Program taki dostarczany jest najczęściej wraz z całym pakietem przez operatora umożliwiającego dostęp do Internetu. Najczęściej używanymi dziś przeglądarkami są programy Microsoft Internet Explorer oraz Netscape Navigator.

World Wide Web.

Najbardziej spektakularnym obszarem Internetu jest oczywiście World Wide Web, nazywany w skrócie WWW lub Web. Został on opracowany przez Europejską Organizację Badań Jądrowych CERN mieszczącą się w Genewie. WWW został stworzony po to, by ułatwić dostęp do różnego rodzaju systemów - stąd obsługuje również dane multimedialne.
Interfejs WWW przypomina wyglądem obszar roboczy Windows i służy przede wszystkim temu, by jego obsługa była maksymalnie ułatwiona, a więc możliwa również w przypadku całkiem początkujących użytkowników. Zasada obsługi WWW opiera się na wywoływaniu stron głównych (tzw. homepages) innych komputerów. Na stronach tych znajdują się odsyłacze, tak zwane hiperlinki, których kliknięcie powoduje wyświetlenie na ekranie kolejnych informacji. Ponadto wiele stron zawiera elementy multimedialne, a więc nie tylko tekst, ale i obrazki, dźwięk, a nawet wideosekwencje.

Internet.

Internet to najwieksza, ogólnoświatowa sieć komputerowa, w której możliwe jest również przesyłanie wiadomości pocztą elektroniczną. Internet oferuje jednak znacznie więcej możliwości - np. wybranie kilku komputerów, które są do niego podłączone i uzyskanie dostępu do ich zasobów. Sami przy tym decydujemy, czy chcemy jedynie przejrzeć zawarte w nim informacje, czy ściągnąć je na własny komputer. O to, by przesyłanie danych było wolne od jakichkolwiek błędów, troszczą się specjalne protokoły.
Początkowo Internet może się wydawać czymś niezwykle skomplikowanym. Ponieważ istnieje cała masa najróżniejszych usług, jak np. tak zwane grupy dyskusyjne służące do wymiany poglądów na dany temat czy system IRC (Internet Relay Chat), pozwalający na przeprowadzanie rozmów "na żywo". Ale nie ma się co martwić - oprogramowanie do obsługi Internetu niemal automatycznie tworzy odpowiednie połączenie z każdą z dostępnych usług.

Bez cenzury.

Internet to sieć, nad którą praktycznie nikt nie sprawuje kontroli. Dlatego między innymi możemy w nim spotkać zdjęcia o treści pornograficznej, o czym zapewne już nieraz mogliśmy się dowiedzieć z prasy czy telewizji.
Choć dostępne w Sieci zdjęcia czy pliki tekstowe mogą zawierać treści pornograficzne, to jednak nie łatwo je spotkać, ponieważ większość administratorów skrzynek pocztowych i dostawców usług internetowych dokłada wszelkich starań, by dostęp do tego typu materiałów był maksymalnie utrudniony. Udostępniane są natomiast zdjęcia, które można spotkać również w prasie codziennej.

Przesyłanie danych.

W Sieci dane transmitowane są w postaci pakietów składających się z siedmiu lub ośmiu bitów. Na końcu znajduje się zawsze wskaźnik, tak zwany bit stopu, który zaznacza koniec pakietu.
"Parzystość" to technika służąca do omijania błędów powstających w trakcie przesyłania danych. Dzięki niej modem może sprawdzić, czy wszystkie informacje zostały odebrane. Naturalnie, nie wszystkie systemy posługują się metodą sprawdzania parzystości. Oprócz niej możemy spotkać jeszcze inne techniki, na przykład taką, która pozwala modemowi znajdującemu się na drugim końcu linii telefonicznej przesłać informację o jego gotowości do przyjmowania, względnie wysyłania danych. Gotowość do przyjmowania danych oznaczana jest przez "XON", natomiast do wysyłania przez "XOFF".

skąd wziąć program komunikacyjny?

Na rynku dostępnych jest wiele programów komunikacyjnych. Wygodnym rozwiązaniem dla użytkowników komputerów posiadających Windows 95 i modem jest jednak skorzystanie z oprogramowania dostarczanego wraz z tym systemem. Wraz z nim otrzymujemy bowiem program o nazwie Dial-Up Networking, znajdujący się w grupie Programy/Akcesoria i służący do tworzenia połączeń za pomocą modemu. Dwukrotnym kliknięciem pozycji Utwórz nowe połączenie otwieramy nowe okno, w którym konfigurujemy zainstalowany modem i parametry nowego połączenia.

Oprogramowanie komunikacyjne ułatwia dostęp do usług online. Jedyne, co musi zrobić użytkownik, to odpowiednio skonfigurować zainstalowany modem.

Kermit troszczy się o bezpieczeństwo.

Kilka trzasków na linii telefonicznej wystarczy, by podczas transmisji danych wystąpił błąd. Jeśli w trakcie wysyłania do kogoś wiadomości osoba ta zauważy go, o czym poinformuje ją modem, będzie mogła poprosić o powtórne jej przesłanie. Jeżeli jednak pliki przesyłane są do komputera, przy którym akurat nikt nie pracuje, jedynym wyjściem pozostaje system, który informację o powstaniu ewentualnego błędu prześle do komputera, z którego dane są wysyłane.
I tu właśnie zostosowanie znajduje program o nazwie Kermit oraz protokoły transmisji Xmodem, Ymodem i Zmodem. Ich zadaniem jest automatyczne sprawdzanie, czy podczas transferu danych nie pojawiły się jakieś błędy. A ponieważ każdy z wymienionych programów pracuje w inny sposób, przed przeprowadzeniem transferu najczęściej będziemy pytani, który z tych formatów ma zostać użyty.

wysyłanie i ściąganie plików.

Ściąganie plików ze skrzynki pocztowej lub usługi online na własny komputer określane jest jako "download", natomiast ich wysyłanie - "upload".

szczegóły dotyczące instalacji.

Różne usługi online używają różnych kombinacji bitów stopu, długości danych, parzystości i ustawień XON/XOFF. Oprogramowanie na naszym komputerze musi być zainstalowane i skonfigurowane zgodnie z ustawieniami wybranego dostawcy usług. Tylko wówczas możliwe będzie prawidłowe utworzenie połączenia.
Informacje na temat specyficznych ustawień w większości wypadków znajdziemy obok numeru telefonu danej skrzynki pocztowej czy usługi online. Jeżeli nie jesteśmy ich pewni, możemy ustawić długość danych na 7 bitów, parzystość na parzystą i jeden bit stopu (,,7,E,1,,), ponieważ są to ustawienia używane najczęściej.

Konfigurowanie oprogramowania.

Jeżeli regularnie sprawdzamy jedną i tę samą skrzynkę pocztową, w programie Hyper Terminal możemy wprowadzić i zapisać jej nazwę, numer telefonu i informacje na temat modemu, które są potrzebne do uzyskania połączenia. Najpierw jednak musimy sprawdzić, z jaką maksymalną prędkością potrafi pracować zainstalowany modem - podobnie jak modem po drugiej stronie linii telefonicznej. Co prawda, wiele modeli potrafi dziś automatycznie wybierać odpowiednią prędkość transferu danych, lecz w przypadku starszych modeli musimy zrobić to sami.
Jeśli połączenie pomiędzy dwoma komputerami tworzone jest po raz pierwszy, urządzenie odbiorcze musi otrzymać odpowiednie informacje na temat tego, co zostanie mu przesłane. Nie posiada ono żadnych danych ani na temat prędkości transferu, ani też o tym, w której części szeregu sygnałów znajdą się informacje dotyczące przesyłanych danych. Do sprawdzania tych informacji służą tak zwane protokoły. Informują one zarówno urządzenie wysyłające, jak i odbierające, czy w trakcie transferu wszystko odbywa się tak jak powinno.
Przede wszystkim nadaje przekazywanym informacjom odpowiedni, czyli zawsze ten sam, format.

Instalowanie oprogramowania.

Po podłączeniu modemu instalujemy odpowiednie oprogramowanie komunikacyjne. Po tym pozostaje jeszcze podanie mu paru informacji, bez których współpraca programu z modemem nie byłaby możliwa. Przede wszystkim chodzi o podanie numeru portu, do którego podłączony jest modem, oraz maksymalnej prędkości, z jaką może on przesyłać dane. Ponadto może sie okazać konieczne sprawdzenie ustawień programu dotyczących wysyłania i odbierania faksów. W Windows mamy całą listę dostępnch programów sterujących pracą modemów najbardziej znanych producentów. Wystarczy, że wybierzemy dany model, a resztą znów zajmie się sam program.
Po zainstalowaniu i skonfigurowaniu oprogramowania dla naszego modemu musimy jeszcze sprawdzić, czy jest ono w stanie współpracować z odpowiadającym mu programem na drugim komputerze, z którym chcemy się połączyć.

Programy komunikacyjne.

Modem może współpracować z programami komunikacyjnymi różnego typu. Sam Windows 95 wyposażony jest w kilka programów tego rodzaju, takich np., jak Hyper Terminal czy Exchange, służących do tworzenia połączenia z innymi faksmodemami lub pocztą elektroniczną. Wraz z Windows otrzymujemy również program, dzięki któremu możliwe jest podłączenie się do Microsoft Network (MSN) w trybie online. Windows 3.11 z kolei dysponuje programem o nazwie Terminal, umożliwiającym utworzenie połączenia z innymi modemami i pocztą elektroniczną. Oczywiście, możemy też zrobić użytek z oprogramowania, które otrzymujemy wraz z zakupionym modemem.
Naturalnie, początkujący użytkownicy, spotykający się z tak wieloma dostępnymi programami, mogą poczuć się nieco zagubieni. W rzeczywistości jednak programy te służą ułatwieniu dostępu do różnych dostawców usług. Jeśli zechcemy połączyć się z którymś z nich, wystarczy, że klikniemy odpowiednią ikonę - resztą zaś zajmie się sam komputer, który wybierze odpowiedni numer, utworzy połączenie, po czym przejmie od nas całą procedurę logowania do sieci. W rezultacie wszystkie usługi online oferowane przez dostawcę, z którym się połączyliśmy, zostają nam udostępnione i czekają na wybieranie - jednym kliknięciem myszy.

Podłączanie.

Jeśli nie posiadamy jeszcze modemu, a mamy w planie jego zakup i nie chcemy bawić się w rozkręcanie obudowy komputera, powinniśmy się zdecydować na kupno modelu zewnętrznego. W przypadku notebooka model taki będzie jedynym wyjściem. Modemy przyłącza się bardzo łatwo - zanim jednak do tego przystąpimy, powinniśmy wpierw sprawdzić, czy mamy u siebie wolne gniazdo telefoniczne.


Modemy zewnętrzne
Modem zewnętrzny przyłączamy do jednego ze złączy szeregowych znajdujących się na tylnej ściance obudowy komputera. Oba złącza szeregowe oznaczone są jako COM1 i COM2. W przypadku większości komputerów do złącza COM1 przyłączona jest już mysz - dlatego jedynym wyjściem pozostaje więc COM2.
Modem podłączamy za pomocą otrzymanego wraz z nim kabla do złącza szeregowego. Drugi przewód służy do doprowadzenia do niego zasilania. Na koniec za pomocą kabla prowadzącego łączymy go z gniazdem sieci telefonicznej.


Modemy wewnętrzne.
Karty modemowe - modemy wewnętrzne - bez większego problemu możemy sami zainstalować, i to w bardzo prosty sposób. Przede wszystkim odłączamy komputer do sieci, a następnie rozkręcamy i zdejmujemy z niego obudowę. Kartę modemową umieszczamy w jednym z wolnych gniazd rozszerzeń, po czym z powrotem zakręcamy śrubki założonej obudowy. Modemy wewnętrzne nie są zasilane z zewnątrz - jedyne co nam teraz pozostało to połączenie założonej karty przewodem prowadzącym z gniazdem sieci telefonicznej.

Znak V.

Modemy przesyłają dane z coraz większą prędkością. Każda nowa prędkość oznaczana jest odpowiednim numerem stawianym przy znaku V. Oznaczenie to jest uznanym, międzynarodowym standardem.

• V.17 Powszechnie stosowany standard transferu faksów - maks. 14,400 bps.

• V.27 Starszy standard transferu faksów - maks. 4800 bps.

• V.29 Starszy standard transferu faksów - maks. 9600 bps.

• V.32 Standard transferu danych - maks. 9600 bps (min. dla Internetem i World Wide Web)

• V.32bis Standard transferu danych - maks. 14,400 bps.

• V.32terbo Standard transferu danych - maks. 19,200 bps.

• V.34 Standard transferu danych - maks. 28,800 bps.

• V.34+ Standard transferu danych - maks. 33,600 bps.

• x2 Standard transferu danych - maks. 56,000 bps.

• MNP 1-4 Standardy korekcji błędów.

• V.42 Sprzętowa korekcja błędów zapewniająca poprawną transmisję danych (zawiera MNP4)

• MNP 5 Sprzętowa kompresja danych pozwalająca na ich przesyłanie w ciągu jednej drugiej normalnego czasu transferu.

• V.42bis Standard sprzętowej kompresji danych, pozwalającej na ich przesyłanie w ciągu jednej czwartej normalnego czasu transferu (zawiera MNP 5).
  

Modemy.

Pierwsze komputery były tak wielkie, że wymagały własnych pomieszczeń. Kiedy ich rozmiary, a wraz z nimi i ceny, się zmniejszyły, tak że można je było umieszczać na biurkach, zaczęto myśleć, jak można by je połączyć. Obecnie komputery znajdujące się w jednym budynku połączone są kablami, tworząc sieć zapewniającą szybki i bezpieczny transfer danych.


Sieć telefoniczna.
Użytkownicy PC-etów wpadli na pomysł, aby do połączenia komputerów użyć sieci telefonicznej. Oczywiście, sieć telefoniczna została tak pomyślana, by za jej pomocą możliwe było prowadzenie rozmów - kiedy była tworzona, nikt przecież nie myślał o przesyłaniu za jej pośrednictwem danych. Z czasem umożliwiły to jednak modemy.


Jak funkcjonują modemy?
Modemy zamieniają dane w sygnały analogowe. Te przesyłane są liniami telefonicznymi. Na drugim końcu znajduje się drugi modem, który z powrotem zamienia je w informacje zrozumiałe dla komputera. "Modem" to złożenie z części dwóch słów: MODulator i DEModulator (urządzenie przetwarzające i przetwarzające z powrotem). Pierwsze modemy przesyłały dane z prędkością 300 bitów na sekundę (w skrócie: bps) - przesyłanie obrazu wielkości ekranu trwało ponad trzy godziny. Głównym problemem wciąż pozostaje prędkość transferu, gdyż linie telefoniczne nie pozwalają na przesyłanie zbyt dużej ilości informacji na raz. Ponadto przesyłane pliki nie mogą zawierać błędów, a każda przerwa na łączach powoduje powstawanie błędów.


Pakiety danych
Modemy wysyłają dane w postaci pakietów, a wraz z nimi dodatkowe informacje, które pomagają komputerowi na drugim końcu linii rozpoznać, czy przesyłane dane nie zawierają błędów. W razie problemu komputer taki wysyła informację, by dany pakiet został przesłany raz jeszcze.

za i przeciw: modem wewnętrzny i zewnętrzny?

Sami musimy zdecydować, jaki typ modemu najlepiej będzie odpowiadał naszym potrzebom. Poniżej prezentuję kilka wad i zalet obu rozwiązań:

Modem wewnętrzny

ZA: Nie zajmuje dodatkowego miejsca na biurku.
Nie potrzebuje dodatkowego zasilania.
Nie zajmuje złącza komputera.


PRZECIW: Przy instalowaniu konieczne jest
zdjęcie obudowy komputera.





Modem zewnętrzny

ZA: Przy podłączaniu nie musimy
zdejmować obudowy komputera.
Diody na przedniej ściance
informują o stanie modemu.


PRZECIW: Wymaga dodatkowego miejsca
na biurku.
Zajmuje jedno złącze szeregowe.

modem i telefon.

Modem przyłączamy do ściennego gniazdka telefonicznego. Na obudowie modemu znajduje się dodatkowe gniazdko, do którego podłączamy aparat telefoniczny. W czasie transmisji danych przez modem nie jest możliwe prowadzenie rozmów.

Zakup modemu.

Jeśli planujemy zakup nowego komputera, zapewne zdążyliśmy też rozważyć zaopatrzenie się przy tym w modem lub faks. Z pewnością zaoszczędzimy sporo czasu i wysiłku, jeśli kupimy wszystko razem. Dzięki temu będziemy od razu mieli zainstalowany sprzęt i oprogramowanie.
Modemy możemy podzielić na modele zewnętrzne i wewnętrzne. Zewnętrzne mają wielkość niedużej, dość grubej książki i są podłączane do złącza szeregowego komputera. Małe diody na przedniej ściance obudowy służą do wyświetlania stanu modemu. Dzięki nim wiemy dokładnie, jaką czynność w danej chwili wykonuje nasze urządzenie. Modele wewnętrzne natomiast umieszcza się w gniazdach rozszerzeń znajdujących się wewnątrz obudowy komputera. Oba typy modemów działają równie dobrze, więc to, na który z nich się zdecydujemy, zależeć będzie wyłącznie od naszych własnych upodobań.



Czas to pieniądz.
Im lepszy jest modem, tym szybciej przesyła dane. Im szybciej to robi, tym krócej jesteśmy podłączeni do sieci telefonicznej, za pośrednictwem której dane są przesyłane. Oznacza to również, że opłaty za telefon będą niższe. Jeżeli zamierzamy przesyłać coś więcej aniżeli tylko sam tekst, będziemy potrzebować modemu z szybkością równą co najmniej 9 600 bps (bitów na sekundę), choć ta wartość jest dziś uważana za bardzo niską. W większości przypadków przydałby się modem pracujący z szybkością 28 800 bps, a ci, których stać na wydanie nieco większej kwoty, powinni sobie od razu sprawić model z transferem danych 57 600 bps.
Większość szybkich modemów wyposażona jest obecnie w funkcje kompresji danych zgodnie ze standardem V.42bis. System ten redukuje rozmiar przesyłanych danych do jednej czwartej ich oryginalnej wielkości bez utraty informacji. Skompresowany w ten sposób plik jest więc przesyłany w ciągu jednej czwartej czasu, jaki byłby potrzebny na transfer za pomocą modemu nie wyposażonego w ten system kompresji. Niestety, nie wszyscy dostawcy usług internetowych, w tym również poczty elektronicznej, obsługują ten standard.
Prawie każdy dobry modem jest też w stanie wysyłać i przyjmować faksy. Jest to dodatkowa funkcja, którą otrzymujemy gratis, należy więc zwrócić na nią szczególną uwagę. Czasem konieczne okaże się dokupienie dodatkowego oprogramowania komunikacyjnego, ale to tylko w przypadku, kiedy będziemy stawiać naszemu modemowi jakieś specjalne zadania do wykonania. Standardowe oprogramowanie dostarczane z modemem zazwyczaj wystarcza do obsługi typowych czynności.

Łączymy się.

Kiedy w latach 80-tych kilku młodzieńców wpadło na pomysł połączenia dwóch PC-etów za pomocą sieci telefonicznej, nikt wtedy jeszcze nie mógł przypuszczać, że coś z tego wyniknie. W międzyczasie pojawił się jednak modem - urządzenie pozwalające na przesyłanie danych za pośrednictwem telefonu. Obecnie stanowi on już jeden z podstawowych elementów wyposażenia większości komputerów. I nic dziwnego - usługi typu Internet, dostarczają bezpośrednio do domu tyle informacji, że nie może się z nimi równać żaden CD-ROM ani czasopismo. W oplatającym świat Internecie żadne pytanie nie pozostaje bez odpowiedzi.
Modem umożliwia jednak znacznie więcej, niż tylko zbieranie informacji. Za jego pomocą możemy też przesyłać wiadomości. Odbywa się to bardzo szybko i kosztuje mniej, niż korzystanie z usług zwykłej poczty. Modem może też być używany jako faks lub automatyczna sekretarka. Dzięki niemu zyskujemy niemal nieograniczony dostęp do bezpłatnego oprogramowania i wiele, wiele więcej.

Programy dla dzieci.

Edytory tekstu stwarzają doskonałą okazję, aby do komputera przyciągnąć również dzieci. Być może nie jest to tak oczywiste, lecz przede wszystkim edycja tekstu to obszar najbliższy ich zabawom i zajęciom szkolnym. A ponieważ dzieci są znacznie bardziej kreatywne, niż dorośli, postępując według zasady prób i błędów błyskawicznie opanują obsługę komputera.
Oczywiście wygląd profesjonalnych programów nie jest zbyt atrakcyjny dla dzieci - łatwo zauważyć, że zostały one zaprojektowane do pracy w biurze. Na szczęście istnieją też programy do pisania, przeznaczone specjalnie dla najmłodszych. Niezłym ich przykładem może być "Creative Writer" firmy Microsoft.


Creative Writer
Creative Writer to zabawny edytor tekstu, pomagający dzieciom szybko zapoznać się z zasadami pisania za pomocą komputera. Do podstawowego wyposażenia takiego programu należą narzędzia, dzięki którym szybko i łatwo można tworzyć małe gazetki, plakaty czy kartki z życzeniami. Do programu dołączany jest też zestaw obrazków, gotowe elementy zdobiące tekst oraz wymyślne obramowania. Ten prosty program potrafi momentami więcej niż jego profesjonalni bracia: pozwala na łatwe obracanie tekstu, dodawanie do niego cienia i kolorowanie. Jego obsługa jest przy tym tak prosta, że na wyniki pracy nie trzeba długo czekać, a zastosowanie obrazkowego menu pozwala posługiwać się programem nawet bez znajomości języka angielskiego.
Choć na to nie wygląda, Creative Writer jest normalnym programem dla Windows, posiadającym pasek menu, pasek narzędzi i okna. Cały trik polega na tym, że wszystkie funkcje ukryte są pod obrazkami, a nie opcjami menu. Po starcie programu trafiamy do budynku o kilku piętrach - na pierwszym znajduje się warsztat edytorski, z którego droga prowadzi do okna umożliwiającego wprowadzanie tekstu. Zkolei na trzecim usytuowana jest pracownia projektanta, w której mamy kilku asystentów odpowiedzialnych za tworzenie plakatów, kart i małych gazetek. Na poddaszu znajduje się pomieszczenie dla naszych pomysłów - tu dziecko może wprowadzać w życie własne projekty, opierająć się na możliwościach oferowanych przez program.
Obszar roboczy Creative Writera przypomina raczej książeczkę do malowania - aż mieni się od kolorów, a przy każdym kliknięciu myszą generowany jest odpowiedni dźwięk. Za poszczególnymi obrazkami kryją się jednak zwyczajne funkcje doskonałego edytora tekstu. Za pomocą poleceń opcji Akapit możemy np. wybrać odpowiedni rodzaj i stopień pisma, określić wyrównanie tekstu i wiele, wiele więcej. Mniejsze symbole wskazują z kolei na działanie poszczególnych poleceń. Tak jak w profesjonalnym edytorze tekstu, także i tu możemy podzielić tekst na kilka szpalt, określić szerokość marginesów i ustawić automatyczne numerowanie stron. Oczywiście nie brakuje tu i podglądu strony.


Nauka na wesoło
Dorosłym program ten wyda się z pewnością mało poważny. Ale przecież przede wszystkim chodzi o to, by w trakcie nauki dzieci również się bawiły. Dzięki temu właśnie "bez bólu" poznają zasady edycji tekstu przy użyciu komputera. A komu nie przeszkadza kolorowy interfejs użytkownika - sam może spróbować, łatwo się przekonując, że wiele z czynności wykona w programie Creative Writer znacznie szybciej, niż za pomocą profesjonalnego oprogramowania.


Co jest potrzebne
Wszędzie tam, gdzie mamy do czynienia z dobrą zabawą, musimy się liczyć z takimi samymi wymaganiami sprzętowymi, jakie stawiają najbardziej profesjonalne programy komercyjne. Bogata grafika i dźwięk stanowią wyzwanie dla każdego komputera. W tym przypadku nie wygląda to jednak tak strasznie: jeśli Windows działa bez zarzutu, również i żaden z programów tego typu nie powienien stwarzać jakichkolwiek problemów.


Multimedia w pokoju dziecięcym
Programy do obróbki tekstu stają się atrakcyjne dopiero dzięki oprawie dźwiękowej. Krótkie melodyjki, odgrywane po jednym kliknięciu myszą, są naturalnie słyszalne tylko wtedy, gdy w komputerze mamy kartę dźwiękową. Jeśli z komputera korzystają nasze dzieci - zdecydowanie powinniśmy ją dokupić - używają ją również i inne programy dla najmłodszych. Nie zaszkodzi też zaopatrzyć się w napęd CD-ROM, ponieważ programy dla dzieci są raczej dość obszerne i rzadko są sprzedawane na dyskietkach.